loza-szydercow

sama nie wiem... dąsam się... jestem niezadowolona... Siostra nie akceptuje go. to mi się bardzo nie podoba. to jest dla mnie straszna przeszkoda .... a przed sobą nie widzę nic...

"tak nie myślą ludzie zakochani" powiedzial mi dzisiaj.

pewnie ma rację. może ja wcale nie potrafię kochać. chcialam wierzyć, że kocham, a w rzeczywistości krzywdzę takiego dobrego czowieka. bo w końcu będzie trzeba to przerwać...

tylko jak ja mam to zrobić? kiedy? on jest oblędnie zakochany... a ja...? odkąd jesteśmy razem mam coraz poważniejsze klopoty ze zdrowiem i jem coraz mocniejsze psychtropy... może to tylko zbieg okoliczności?

...ale skoro się nad tym zastanawiam...

ja go na prawde kocham? coraz czesciej dopadaja mnie watpliwosci. jest nam dobrze. doskonaly seks. doskonala zabawa. ale jest jeszcze chyba cos co decyzuje, ze o czlowieku mysli sie jak o kims najwazniejszym...jedynym...na zawsze.

no wiec on jest zdecydowanie oblednie zakochany. teskni i placze kiedy wyjezdzam. chce spedzac ze mna caly wolny od pracy czas. cierpliwie slucha moich zalaman...

a ja...? lubie sie z nim kochac. lubie spedzac z nim czas. lubie przytulac i trzymac za reke. denerwuje mnie troche jego niezdecydowanie i potworny egoizm. coraz wyrazniej dostrzegam, ze chce mna manimuplowac... to bylo latwe gdy bylam slaba i niezdecydowana.... tylko, ze ja teraz wracam do sil... zaczynam byc znowy stanowcza i cholerna... ale mam jakas pieprzona watpliwosc... jakies wrazenie ze moje przyzwolenie na to uczucie to byl bierny i niekontroowany przeze mnie wypadek. taki byl ciezki czas. potrzebowalam wsparcia i kogos kto mi powtarzal, ze jestem wspaniala i piekna i najwazniejsza...

a moze nadal potrzebuje?