loza-szydercow

pytales co to znaczy??? oto odpowiedz...

zycie rozpierdolilo mi sie w ciagu jednej wiadomosci na kawaleczki. wczoraj to bylo. chcialam opowiedziec o tym w miare obiektywnie. nie umialam znalezc slow, ktore oddalyby jak bardzo sie boje. ale plakalam z przerazenia przez kazde slowo. placze z przerazenia od wczoraj bez przewy. moj rozmowca, kiedy skonczylam, powiedzial:

 - K. przyjdzie dzisiaj do mnie na 22. posprzatalam mieszkanie nawet! to sie dzieje na prawde!

taaak... to chyba jako tako wyjasnia zwrot "zajebiscie nierozumiem".

wypowidzialam. w kazde z osobna wierzylam kiedy mowilam. teraz kazde z osobna jest herezja. nie chce miec z nimi juz nic wspolnego.

paradoks slow polega jednak na tym, ze wlasnie w chwili gdy je emituje wiaza sie ze mna nierozerwalnie. nieuwolnione slowa sa zatem najlepsze. nie klamia. nie rania.

po co ja to robie???

to chyba jedyna rzecz jaka laczy mnie z ludzmi. ja ich zajebiscie nie rozumiem. nie probuje - ale to juz tylko kwestia wygody. nie chce mi sie wnikac  w pokrecone historie milosne, zawilosci zobowiazan kredytowych, paradoks egzaminow uczelnianych, beznadzieje sytuacji politycznje. ja pierdole - takimi problemami zyja ludzie z ktorymi mam stycznosc. a ja tylko sie dziwie, ze malo komu przyjdzie do glowy spojrzec na to wszystko w ujeciu bardziej abstrakcyjnym. oderwanym od niezaprzeczalnego centrum swiata wlasnej osoby. phi.

nadmiar wrazen. przezyc. bodzcow. powoduje to poczucie pustki. nicosci wrecz. mam wrazenie ze nic sie nie dzieje. spowszednial mi stres. spowszednialo mi nazdwyczajne zycie. jdnak fajnie jest upic sie raz w tygodniu. pojsc na impreze w piatek. nudzic sie przez caly tydzien. wtedy jak cos sie wydarzy to przynajmniej latwo to docenic. jak mam za duzo pomyslow, kiedy mam za duzo mozliwosci muj zegar umiera.

biora sie z kolejnych niespelnionych marzen. rozwiazaniem jest nie-marzenie. nie umiem. za slaba na to jestem. musze wokol siebie budowac warstwe ochronna. a zatem sie rozczarowuje.

rozczarowania biora sie z braku zaufania. ludziom. bo wszystkiemu innemu ufam. ale jak tu ufac ludziom skoro oni sami o sobie mowia, zesa niegodni. ze sa zli...ze krzywdza innych, wiedza o tym i niemoga przestac?

rozczarowania biora sie z tad ze skupiam energie nie na tych ludziach na ktorych warto. nie umiem tego wytlumaczyc. moze jestem masohistka. zawsze zaintryguje mnie alkoholik, narkoman, recydywista, popapraniec emocjonalny i wszelki inny....

rozczarowania biora sie z tad, ze chce zeby ludzie mieli proste zasady. jak ja. za duzood nich wymagam. pragne zeby byli oczywisci i przejrzysci w swoich indywidualnosciach. ale skoro oni nie sa jasni sami dla siebie to jak ja mam ich rozumiec?

dlatego nie wiem czy powinnam....